بیماری بد شکلی بدن چیست

بیماری بد شکلی بدن چیست –

بیماری بدشکلی بدن (BDD) یک مشکل رایج در سلامت روان می باشد. افراد مبتلا به این بیماری وقت زیادی را به فکر کردن در مورد یک نقص کوچک یا خیالی در ظاهرشان صرف کرده و نسبت به آن نگران هستند. درمانهای معمول این بیماری، رفتار درمانی – شناخت درمانی (CBT)، داروهای ضد افسردگی (از دسته مهارکننده های انتخابی جذب مجدد انتقال دهنده عصبی سرتونین) یا (SSRI) می باشند. درمان اغلب برای کاهش علایم و اضطراب به میزان زیادی خوب عمل می کند.

بیماری بدشکلی بدن چیست؟

این بیماری وضعیتی است که در آن شخص زمان زیادی را به فکر کردن و نگرانی در مورد ظاهر و بدنش سپری می کند. فرد مبتلا به این بیماری ممکن است:

·         روی یک نقص جسمی آشکار که دیگران چندان قادر به دیدن آن نیستند تمرکز کند یا

·         نقص جسمی جزئی داشته باشد، اما نگرانی در مورد آن خارج از اندازه آن نقص است.

برای مثال شخص ممکن است تصور کند که پوست لکه دار یا بینی عجیبی دارد. هرچند هیچ کس قادر به دیدن این نقص نبوده یا لکه ها توسط بیشتر افراد ناچیز و جزئی در نظر گرفته می شوند. ذهن این فرد با این نقص خیالی یا جزئی اشغال می شود. برای مثال ممکن است زمان زیادی را جلوی  آئینه برای توجه به این نقص صرف کرده یا ممکن است برای پنهان کردن این نقص تلاشهای زیادی انجام دهد. تصور نقص یا به یاد آوردن آن، برای مبتلایان به BDD بسیار پریشان کننده می باشد. در برخی از موارد این وضعیت می تواند تاثیر بزرگی روی اعمال و زندگی روزمره فرد داشته باشد. برای مثال:

·     بسیاری از مبتلایان به BDD از موقعیت های اجتماعی پرهیز کرده یا حتی از بیرون رفتن از منزل اجتناب می کنند. این به این خاطراست که آنها از اینکه نقص جزئی یا خیالی شان مورد توجه بی جهت دیگران قرار گیرد، می ترسند.

·         برخی از مبتلایان برای اصلاح نقص جزئی یا خیالی به جراح زیبایی مراجعه می کنند.

·         حتی برخی دیگر از مبتلایان حتی به دلیل اضطرابی که تحت این شرایط به وجود می آید به فکر خودکشی می افتند.

علت این بیماری چیست؟

علت این بیماری معلوم نیست. برخی از افراد تصور می کنند که BDD وضعیتی مشابه بیماری وسواس (OCD) است. شباهت هایی بین این دو وضعیت وجود دارد. برای مثال مبتلایان به  BDD مشابه مبتلایان به OCD احساس می کنند مجبور به تکرار کارهایی خاص هستند. برای مثال کنترل کردن مکرر اینکه چطور به نظر می رسند، شانه کردن مداوم موها، یا آرایش کردن بیش از حد برای پوشیدن نقص خیالی. این اعمال اجباری ممکن است دلواپسی یا پریشانی حاصل از نقص خیالی را موقتا تسکین دهد. این مشابه راهی است که در بیمار مبتلا به OCD اجبار برای مثلا شستن مکرر دستها ممکن است موقتا دلواپسی یا نگرانی فکر آزاردهنده یا وسوسه انگیز را تسکین دهد. همچنین درمان OCD و BDD بسیار یکسان می باشد. اما علیرغم شباهتها، تصور می شود BDD و OCD دو وضعیت متفاوت باشند. مبتلایان به BDD گرایش بیشتری به خودکشی، استفاده بیش از حد موادمخدر  و افسردگی دارند.

تغییرات در تعادل برخی از مواد شیمیایی موجود در مغز (انتقال دهنده های عصبی) از قبیل سرتونین ممکن است در ایجاد BDD و OCDنقش ایفا کند.

چه کسانی به این بیماری مبتلا می شوند؟

BDD می تواند هرکسی را مبتلا کند. هرچند که در ابتدا به طور شایع بیشترین بروز را در نوجوانان دارد. تعداد دقیق مبتلایان ناشناخته است اما مطالعات نشان می دهد که BDD ممکن است حدود 1 در 100 نفر را متاثر کند. سایر مطالعات نشان می دهد که این بیماری حتی ممکن است بیشتر نیز باشد. اگر که این بیماری پیشرفت می کند، معمولا به یک وضعیت مزمن تبدیل شده مگر اینکه هر چه زودتر درمان شود.

درمان این بیماری چیست؟

درمان معمول این بیماری، رفتار درمانی – شناخت درمانی یا داروی ضدافسردگی بازدارنده انتخابی جذب مجدد انتقال دهنده سرتونین (SSRI) می باشد. گاهی ترکیبی از CBT و داروی ضدافسردگی SSRI استفاده می شود. یک درمان روانشناسی جدیدتر درمعرض بودن و ممانعت از پاسخ (ERP) نام دارد. هریک از این روشهای درمان درزیر موردبحث قرار می گیرد. مشکلی که با تمام این درمانها وجود دارد این است که مبتلایان به BDD نمی پذیرند که مشکل سلامت روان دارند. گاهی اوقات پیداکردن فردی که خودش موافق درمان باشد، دشوار است. برای بیماران سخت است که تصور کنند علیرغم انجام عمل زیبایی مشکلاتشان تمام نخواهد شد. اما تحقیقات نشان می دهد مبتلایان به BDD به ندرت بعد از جراحی بهتر شده و آرامشی راکه از علایم شان انتظار داشتند به دست آورند کسب نمی کنند.

معروفترین شخصیت دنیای هنر که مبتلا به این بیماری بود, خواننده پاپ معروف، مایکل جکسون بود که بیش از 10 بار فقط تحت عمل جراحی بینی قرار گرفته بود.

رفتار درمانی – شناخت درمانی

CBT چیست؟

CBT نوعی معالجه از طریق صحبت با متخصص (درمان تخصصی مربوط به روانشناسی) می باشد. این معالجه احتمالا موثرترین درمان برای BDD است.

شناخت درمانی، برمبنای تغییر عقیده و نظراستوار می باشد که راههای خاصی از تفکررا مورد هدف قرار داده یا مشکلات خاص سلامت روان ازقیبل BDD رابرطرف می کند. متخصص به شما برای درک الگوهای رایج تفکروعقیده تان کمک می کند. به ویژه برای تشخیص افکار یا عقاید مضر، غیرمفید و اشتباهی که شما دارید. همچنین به الگوهای فکری تان برای واقع گرایانه تربودن و سودمندتربودن کمک می کند. متخصص راههایی را پیشنهاد کرده که می توانید به کمک آنها به تغییرات درتفکر و عقیده دست یابید.

رفتار درمانی، به تغییر رفتارهای مضر و غیرسودمند کمک می کند. برای مثال، اگر شما بیماری BDD دارید و دائما تصویرتان را در آئینه چک می کنید، متخصص ممکن است شما را به کاهش این عمل تشویق نماید. همچنین متخصص به شما می آموزد چگونه نگرانی خود را پس از شروع تغییر رفتار را کنترل کنید. به عنوان مثال ازطریق استفاده ازتکنیک های تنفسی.

رفتار درمانی – شناخت درمانی یا  CBT ، ترکیبی از این دو شیوه درمان بوده که ممکن است از تغییر هم در رفتار و هم در افکار و عقایدتان سود بیشتری ببرید. CBT رایج ترین درمان برای BDD می باشد.

یک روش ویژه در CBT به نام درمان از طریق درمعرض بودن و ممانعت از پاسخ (ERP) اغلب برای درمان BDD استفاده می شود. به این معنی که فرد توسط متخصص خود برای مواجهه با موقعیت هایی تشویق می شود که اضطراب بیماری BDD او را افزایش می دهد. در این شرایط فرد درمعرض موقعیت های ترسناک خود قرار می گیرد. برای مثال، این موقعیت ترسناک  تنها ممکن است رفتن به یک رویداد اجتماعی باشد، جایی که شخص به طور عادی مضطرب خواهد بود که مردم به او خیره میشوند. هرچند به شما راههایی برای مواجهه (یا پاسخ به) با اضطرابتان آموزش داده می شود. به عنوان مثال، از طریق استفاده از تکنیک های تنفسی عمیق. درمان ERPفقط بعد از مشورت کردن به بیمار داده خواهد شد هنگامی که وی کاملا از آنچه اتفاق خواهد افتاد آگاه باشد. بیمارانی که این شیوه درمان را داشته اند اغلب از این احساس که با بدترین ترس ها روبه رو شده اند و هیچ اتفاق وحشتناکی رخ نداده است، بیشترین منفعت را به دست می آورند.

چگونه می توان درمان CBT را به دست آورد؟

پزشک بیمار ممکن است شخص را به یک متخصص که در زمینه CBT تعلیم دیده است ارجاع دهد. این متخصص ممکن است یک روانشناس، روانپزشک، پرستار روان یا یک متخصص سلامت روان باشد. هرچند تعداد محدودی از متخصصین CBT وجود دارند که در NHSدر دسترس بوده و ممکن است لیست انتظاری برای متخصصین در بعضی از مناطق وجود داشته باشد. هرچند سیاست دولت فراهم کردن دسترسی بیشتر به CBT به طور وسیع در NHS می باشد.

درمان معمولا در جلسات هفتگی، هر جلسه به مدت 50 دقیقه و برای چندین هفته انجام می شود. بسته به عوامل مختلف از قبیل شدت مشکل، گاهی به صورت گروهی و گاهی به صورت فرد به فرد انجام می گیرد. گاهی درمان CBT می تواند از طریق مکالمه های تلفنی منظم با متخصص انجام شود.

درمان CBT چقدر برای BDD موثر می باشد؟

از بیمارانی که دوره درمان CBT را کامل می کنند، پیشرفت قابل توجهی در بیش از نیمی از موارد وجود دارد. علایم ممکن است کاملا از بین نرفته اما معمولا به میزان زیادی تسکین می یابند.

داروهایی که برای درمان بیماری بدشکلی بدن استفاده می شوند:

داروهای ضدافسردگی SSRI

اگرچه این داروها اغلب برای درمان افسردگی استفاده می شوند ولی همچنین ممکن است علایم BDD را کاهش داده حتی اگر شخص افسرده نباشد. این داروها از طریق مداخله با مواد شیمیایی مغز (انتقال دهنده های عصبی) از قبیل سرتونین عمل کرده که ممکن است در ایجاد علایم BDD دخیل باشند. این داروها شامل, , , پاروگزتین، سرترالین؛ فلوکستین، سیتالوپرام، فلووکسامین می باشند. دارویی که به طور رایج بیشترین استفاده را برای درمان BDD دارد، فلوکستین است. به این دلیل که دارویی با بیشترین تحقیقات انجام شده می باشد که ثابت شده است به خوبی برای درمان BDD عمل می کند.

توجه:

·     این داروها فورا عمل نمی کنند. 2 الی 4 هفته طول می کشد قبل از اینکه تاثیرشان افزایش یافته و شروع به عمل کنند و ممکن است تا 12 هفته زمان ببرد تا به طور کامل عمل کنند. یک مشکل رایج این است که بیماران دارو را بعد از گذشت یک هفته یا چنانچه احساس کنند بهبود نیافته اند، متوقف می کنند. شما لازم است به آنها برای عمل، زمان دهید.

·         این داروها خواب آور نبوده و معمولا اعتیادآور نیستند.

·         دوزهایی که برای درمان BDD مورد نیاز می باشد اغلب بیشتر از دوزهای مورد نیاز برای افسردگی است.

·         اگر دارو اثر کند، مصرف این داروها برای حداقل 1 سال برای درمان BDD معمول می باشد.

اثرات جانبی داروهای SSRI چیست؟

برای بیشتر بیمارانی که از داروهای SSRI مصرف می کنند اثرات جانبی ندارند یا دارای اثرات جانبی کمی هستند. تاثیرات جانبی ممکن است بین داروهای مختلف متنوع باشند. متداول ترین اثرات جانبی شامل اسهال، احساس مریضی، تهوع و سردرد می باشد. در بعضی از بیماران احساس بی تابی یا اضطراب پیشرفت می کند. گاهی مشکلات کاهش میل جنسی رخ می دهد. اگر اثرات جانبی خفیف هستند ادامه دادن درمان مفید می باشد. اثرات جانبی اندک ممکن است بعد از یک هفته از بین روند. برگه راهنمایی که معمولا همراه با بسته دارویی است، لیست کاملی از اثرات جانبی ممکن را ارایه می هد. اما اگر اثرات جانبی مداوم یا دردسرساز بودند به پزشک خود بگویید. یک تغییر در نوع دارو ممکن است برای شما کمک کننده باشد. خواب آلودگی تاثیر جانبی غیرمتداول  داروهای ضدافسردگی SSRI می باشد، اما اگر در هنگام مصرف دارو خواب آلود می شوید رانندگی نکرده یا با ماشین آلات کار نکنید.

داروهای ضدافسردگی SSRI و رفتارهای خودکشی

در سالهای اخیر گزارش هایی وجود داشته است مبنی بر اینکه ارتباط میان داروهای ضدافسردگی و احساس خودکشی وجود دارند. موسسه  داروها و تنظیم محصولات مراقبت از سلامت انگلستان (MHRA) هنوز، شواهدی را مبنی بر اینکه آیا چنین ارتباطی وجود دارد یا خیر، را مورد بررسی مجدد قرار داد. اما این موسسه از پیدا کردن مدرک متقاعد کننده ای در خصوص این ارتباط ناتوان بود و اظهار کرده است دنبال کردن این موضوع ادامه خواهد داشت. اما بهرحال توصیه می شود که درصورتی که فرد تحت درمان، بی تاب، مضطرب و تحریک پذیر شود، یا افکار خودکشی داشته باشد – به ویژه اگر این علایم در مراحل اولیه درمان با SSRI یا به دنبال افزایش دوز پیشرفت کند، فورا به پزشک خود مراجعه نماید.

آیا داروهای ضدافسردگی SSRI اعتیادآورهستند؟

این داروها خواب آور نبوده و تصور نمی شود اعتیادآور باشند (این موضوع توسط برخی از افراد مورد بحث قرار می گیرد و از اینرو موضوعی بحث برانگیز است. اما اگر اعتیاد رخ دهد، تنها در اقلیتی  می باشد) و بیشتر بیماران دارو را بدون هیچ مشکلی متوقف می کنند. در پایان دوره درمان، بهتر است بیمار دوز مورد استفاده را در طی مدت بیش از تقریبا 4 هفته، قبل از متوقف کردن نهایی به تدریج کاهش دهد.

این به این دلیل است که در برخی از بیماران در صورتی که مداوا ناگهان متوقف شود، علایم حاصل از قطع ناگهانی دارو ایجاد میشود. این علایم که ممکن است رخ دهد، شامل گیجی، اضطراب و تحریک پذیری، اختلال در خواب، علایمی مشابه آنفولانزا، اسهال، دردهای شکمی، احساس سوزش در اندام، بی حسی و کرختی بدن، خلق و خوی متغییر، احساس مریضی و خلق و خوی پایین می باشد. اما اگر بیمار دوز را به تدریج کاهش دهد، احتمال کمتری دارد که این علایم روی دهد. و اگر این علایم روی دهد معمولا کمتر از دو هفته دوام می یابند. یک گزینه در صورتی که علایم رخ دهد این است که دارو را دوباره شروع کرده و سپس دوز را خیلی آهسته قبل از متوقف کردن کامل کم کنید.

برخی نکته های دیگر در مورد داروهای SSRI و BDD

اگرچه ممکن است علایم بیماری کاملا رفع نشوند اما اغلب به میزان زیادی بهبود خواهید یافت و ممکن است تفاوت بزرگی را در کیفیت زندگی تان ایجاد کند. بهتر است بیمار داروهای SSRI را ناگهان قطع نکند و به تدریج همانگونه که توسط پزشک توصیه شده است دوز را در پایان درمان کاهش دهد. در برخی از مبتلایان زمانی که معالجه متوقف می شود علایم مجددا برمیگردند. در این حالت گزینه موجود این است که دارو را در دراز مدت مصرف کرده، هرچند در صورتی که بیمار یک دوره درمان با CBT داشته است، احتمال بازگشت مجدد علایم، زمانی که وی دارو را قطع کرده کم می باشد. دلایل اینکه چرا معالجه ممکن است در برخی از مبتلایان به خوبی عمل نکند شامل موارد زیر می باشد:

·         دوز به اندازه کافی زیاد نبوده و لازم است افزایش داده شود.

·         مداوا به اندازه کافی طولانی نبوده است – ممکن است تا 12 هفته زمان ببرد تا عمل کند.

·     اثرات جانبی مشکلاتی را به وجود آورده و در نتیجه بیمار ممکن است درمان را متوقف نماید. پس در صورتی که اثرات جانبی دردسرساز بود، به پزشک بگویید.

معالجه های دیگر که برای درمان BDD استفاده می شود

اگر داروهای SSRI کمک زیادی نکند یا بیمار قادر به مصرف نباشند (برای مثال به دلیل تاثیرات جانبی) نوع دیگری از داروهای ضدافسردگی با نام کلومیپرامین گاهی استفاده می شود. این دارو به عنوان داروی ضدافسردگی سه چرخه ای (داروهایی که محتوی سه حلقه از اتم هستند) دسته بندی می شود. گهگاه درمانهای دیگری که برای درمان بیماری های سلامت روان استفاده می شود، مورد استفاده قرار می گیرد.

رفتار درمانی – شناخت درمانی به همراه داروهای ضدافسردگی

در برخی از موقعیت ها ترکیبی از رفتار درمانی – شناخت درمانی به همراه داروی SSRI توصیه می شود. زمانی که BDD جدی و شدید است، احتمالا ترکیب این دو بهتر از استفاده هر کدام به تنهایی می باشد.